تفاوت بین مؤمن و منافق

حضرت امام کاظم علیه السلام در حدیث شریفی فرموده اند:مؤمن کم حرف و پر کار است و منافق پر حرف و کم کار
(تحف العقول، ص397)

در قیامت، عدّه ای علّت عذاب و جهنّمی شدنشان را از انتخاب رفیق می دانند و حسرت میخورند.

خداوندت متعال در قرآن کریم می فرمایند: یا وَیْلَتى‏ لَیْتَنِی لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِیلاً (سوره فرقان28)
اى واى بر من! کاش فلانى را دوست خود نمیگرفتم.

امام صادق علیه السلام: بَرُّوا آباءکُم یَبَرَّکُم أبناؤکُم. با پدرانتان خوش رفتار باشید، تا فرزندانتان با شما خوشرفتارى کنند. (میزان الحکمه، ج 13، ص 491)

یکی از موضوعاتی که برخی از افراد جامعه نسبت به آن کوتاهی می کنند وتوجّهی ندارند؛نحوه رفتار با والدین است خصوصاً در زمان کهولت سن آنان که نیاز مبرم وضروری به خوش برخوردی وتوجّه خاصّ فرزندان خود دارند.در ضمن هرگونه رفتاری با آنان داشته باشیم همانگونه در آینده فرزندان با ما خواهند داشت چرا که در زندگی فرزندان به ما به چشم الگوی زندگی خویش نگاه می کنند ورفتارهای ما را همیشه زیر نظر دارند.

قال الله تعالی فی کتابه الکریم: فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَهَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ. آل عمران / 61

آیه مباهله در مدینه نازل شد و شأن نزول آن این است که چهارده نفر از علمای نصارای نجران به ریاست عبدالمسیح والایهم که معروف به سید (و صاحب رأی و مشاور بود)و اسقف اعظم (ابوحادثه)برای مباحثه با حضرت رسول مکرم اسلام (ص)از نجران عازم مدینه شدند. ابوحادثه اسقف اعظم آنان نزد سلاطین و ملوک نصارا زیاد احترام داشت و به او مال و منال و پول بسیار می دادند. ابوحادثه برادری داشت به نام کرزین و او هم از علمای دین مسیح بود. در حرکت و عزیمت از نجران به جانب مدینه قاطر ابوحادثه در موازات قاطر برادرش کرزین در حرکت بود و آن دو در جلو آن جماعت بودند. آن دو نفر، ابوحادثه و اسقف اعظم (مانند پاپ امروز)با برادرش مشغول صحبت درباره بعثت رسول مکرم اسلام (ص)بود. ابوحادثه به کرزین گفت: سوگند به خدا که محمدبن عبداللّه همان پیامبری است که منتظرش بودیم و تمام علامات و خصوصیات او با نشانی های مذکور در کتاب انجیل تطبیق می ‏کند و من یقین پیدا کرده‏ام این شخص همان پیامبر موعود است. کرزین به برادر خود ابوحادثه گفت: چه امری مانع شده که تو دین او را قبول نمی نمایی و مسلمان نمی شوی؟ گفت: برای این که پادشاهان به ما علما نصارا به‏واسطه من اموال بسیار و وجوه سرشار داده‏اند و اگر ما (ابوحادثه و کرزین)ایمان به حضرت محمد (ص)بیاوریم تمام آن اموال را از ما استرداد خواهند کرد و عزت و احترام ما و عظمتی که من نزد سلاطین دارم از بین می رود و این موقعیت مهم خود را از دست می دهیم. کرزین با شنیدن اقرار ابوحادثه تصمیم گرفت مسلمان شود و مسلمان شد و قافله نصارای نجران راه خود را تا مدینه پایان داد.علمای نجران وارد حضرت رسول مکرم اسلام (ص)شدند و سه نفر رؤسای این قافله شروع به مباحثه و محاجه دینی با رسول اکرم (ص)نمودند. نصارا گاه عیسی (ع)را خدا و زمانی پسر خدا و برهه‏ای قائل به تثلیت (پدر، پسر، روح القدوس)شدند و رسول اکرم (ص)اقوال آنان را با ادله عقلیه باطل و ثابت فرمود بشر، خدا نمی ‏شود. آنان می گفتند: حضرت مرده را زنده و مبروص را علاج فرموده است، پس خداست. حضرت فرمود: معجزه پیامبر دلیل بر الوهیت او نخواهد بود و چگونه عیسی خداست، در حالی که از مادر متولد شده، غذا می خورد و می خوابد و به قول شما یهودیان او را دار زدند و عبادت خدا را می کرد و اگر خدا بود, چراخدا را عبادت می کرد و تمام آن کارها اعمال بشر است, نه خدا. خدا عالم بما کان و بما یکون است. حضرت رسول خدا (ص)پرسید: آیا عیسی (ع)چنین بود؟ گفتند: نه.بعد راجع به ولادت عیسی (ع)بحث شد. حضرت فرمود: «مثل عیسی عنداللّه مثل آدم خَلَقَه من تراب؛ مثل عیسی مانند آدم (ع)است. همان طور که خدا آدم را از خاک خلق فرمود، عیسی (ع)را نیز از خاک خلق فرمود»، و چون علمای نصارا بویژه اسقف اعظم و امیر و مشاور نامبرده به لجاج و انکار خود اصرار می ورزیدند،پیامبر (ص)آن‏ها را بصراحت آیه مباهله (فخر رازی،1425, ص 400)مذکور فوق دعوت به مباهله فرمودند و فردا پیامبر اسلام (ص)، خود آن وجود مبارک با حسنین که دستان آن ها را گرفته بود و در جانبین پیامبر مکرم اسلام بودند و حضرت فاطمه زهرا (سلام اللّه علیها)و حضرت علی (ع)عازم محل موعود گردیدند و نصارا هم حاضر شدند. ابوحادثه اسقف اعظم، نصارا را از اقدام به مباهله منع کرد و گفت: چون پیامبر اسلام (ص)با فرزندان خود حاضر شده اند، مسلماً دعا و نفرین او مستجاب خواهد شد و اگر با صحابه حاضر شده بود, اولاً تردید در حقانیت او می شد و ثانیاً احتمال داشت نفرین و دعای پیامبر مستجاب نشود؛ ولی در وضعی که با فرزندان و اهل بیت خود حاضر شده است دعای آن‏ها مستجاب خواهد بود و تمام نصارا دچار عذاب الهی خواهند شد. اسقف اعظم ابوحادثه نصارا را از مباهله منع و خودش از شرکت در مباهله خودداری نمود و چون نصارا به مباهله تمکین ننمودند پیامبر (ص)فرمود: حال باید همه مسلمان شوید, یا جهاد کنید؛ چون قبول اسلام را قبول ننمودند و حاضر به جهاد هم نشدند در نتیجه حاضر به جزیه دادن شدند (زمخشری،1977, ص 432).

در باب جهالت و بی خردی برخی از أفراد جامعه بشری از حضرت امام صادق علیه السلام روایت شده است که فرمودند: آنگاه که دیدی با حیوانات آمیزش و إزدواج می کنند منتظر آمدن قائم (عج)ما باشید.
(إکمال الدّین، ج 2، ص 650)

از حضرت أمیرالمؤمنین على علیه السلام در باب شخصیّت مداری أفراد جامعه روایت شده است که فرمودند: برترین أدب، آن است که انسان در حدّ خود بایستد و از اندازه خویش فراتر نرود.
(عیون الحکم والمواعظ، صفحه122)

در این ضمینه ضرب المثلهای ایرانی زیادی است.از آن جمله که می گوید: همیشه سعی کن پایت را از گلیم خودت درازتر نکنی! یا سرت توی لاک خودت باشه،واز این گونه مثل ها.

همه میدانیم که سر منشأبسیاری از إختلافات ومشاجرات روزمرّه در بین مردم دخالت های بیجا وسنگ انداختن در زندگی یکدیگر وبه یک معنی فضولی وسرک کشیدن در أمورزندگی دیگران است که گاهی هم به جاهای باریکی نیز کشیده می شود.

 

 

 

ازپیامبرمهربانی ها حضرت محمّد(ص)در باب إهتمام به أمور مسلمین روایت شده است که فرمودند:

«کسی که صبح کند و نسبت به امور مسلمانان بی‌تفاوت باشد، مسلمان نیست.»

(اصول کافی،ج2، ص163)

حال؛ آیا در شرائط کنونی جهان مادّی که از هر طرف برخی از مسلمانان مظلوم در أقصی نقاط دنیا به انواع شکنجه های جسمی و روحی معذّبند و یا کشته شده و یا از خانه و کاشانه خود رانده می شوند،آیا مسلمانان به ندای (هل من ناصر ینصرنی)آنان پاسخ مناسب و به موقعی می دهند اگر آری مصداق ایثارگران خواهند بود و در غیر اینصورت مصداق این فرمایش نورانی حضرت رسول گرامی اسلام (ص)خواهند بود. 

از حضرت امام محمّد باقر علیه السلام در مورد یاران حضرت حجه بن الحسن العسگری (عج)روایت شده است که فرمودند:
پس خداوند {سیصد و سیزده} مرد راکه یاران آن حضرتند، بدون قرارقبلی، گرد آن حضرت می آورد همچون پاره های أبر پاییز که به هم می پیوندند.

 (الغیبه، ص282)

از پیامبر مهربانی ها حضرت محمّد بن عبدالله (ص)در حدیث شریفی در مورد شاد نمودن فرزندان فرمودند:

منْ فَرَّحَهُ(وَلَدَهُ)فَرَّحَهُ اللّه ُ یَوْمَ الْقیامَهِ. آنکس که فرزند خود را شاد کند خداوند او را در قیامت مسرور می‌نماید.

(أصول کافی جلد 6، صفحه49)

 

از حضرت إمام محمّد باقر علیه السلام در مورد زیارت تربت پاک حضرت سیدالشّهداء علیه السلام روایت شده است که فرمودند: اگر مردم می دانستند که زیارت قبر حسین بن علی چه فضلی دارد، حتماً از شوق می مردند و از حسرت این زیارت جان (و عمرشان)کوتاه می شد. (کتاب شریف کامل الزیارات،ص142)